De vorige keer waren Janneke en Ida hier, ze hebben twee nachtjes geslapen. Ik heb het heeeeel erg leuk met ze gehad en hier zie je eerst dat ik ook nog muffins met ze heb gemaakt.
Ik kan al hardstikke goed mixen; hier laat ik aan Janneke zien hoe dat moet...
Het allerleukste is het aflikken van het beslag na dat soort activiteiten... Maar de muffins zelf waren ook heerlijk. Janneke en Ida hebben we uitgezwaaid bij de trein. Ik moet nog vaak aan ze denken en dan heb ik het ook over ze; ik mis ze wel een beetje hoor!!
Er wordt heel wat af gezongen hier in huis (en in de auto, en op de fiets en al wandelend en al spelend...), maar ik wilde nu toch wel eens weten hoe het was om zo'n hoedje van papier te hebben. Verder had ik weer eens met succes de tut van Guus afgepakt....én ik had weer eens met succes mijn 'broek oet', want met tode bene (=blote benen) lopen is mijn favoriet, ik vind die broeken, jurkjes en rokjes eigenlijk nergens voor nodig.
Guus die groeit en die groeit maar en hij kan steeds meer; heen en weer rollen, allerlei fruit en groente eten en hier probeerde hij ook een stukje boterham.... Dát lag later toch weer (na wat rare geluiden) op de grond. Mmmmmm, nog even níet zo'n plan?!
Ik blijf super geinteresseerd in schoenen; ik pas ze allemaal!
Voor velen al bekend, maar misschien niet voor iedereen, ik schijn bekend te zijn met zoiets als een 'diagnose': ik heb namelijk epilepsie, soms had ik wat 'momentjes voor mezelf', wat ze abscenses noemen. Met flinke koorts heb ik wel wat meer last en kan ik een beetje last hebben van schokjes. Eén keer ben ik zelfs daarvoor een nachtje in het ziekenhuis geweest met papa. Guus was toen nog héél klein en die mocht niet mee, die bleef bij mama. Zo heb ik al best wat dokters en zusters gezien. Het gaat nu gelukkig gewoon heel goed met me, eigenlijk merk ik er niks van, zeker nu ik elke dag mijn medicijntje krijg. Er is een goede kans dat ik er ook gewoon overheen groei, maar om alles even goed te weten over die epilepsie wilde de kinderneuroloog-dokter een filmpje van mijn hoofd hebben, een MRI ofzoiets. Daarvoor ging ik 's ochtends met mama naar het ziekenhuis en daar kregen we een eigen kamer met allemaal bedjes en speelgoed. Ik moest een of ander vreemd jurkje aan.
Al snel had ik die rare jurk weer uit en wilde ik op het gróte bed ipv dat kleine bedje wat voor mij zou zijn.... Er was allerlei speelgoed en hier zie je dat ik wat had gepuzzeld.
Verder heb ik daar even wat tv gekeken met een koptelefoon op, da's ook een interessant ding...
Na wat gespeel en gehang in onze kamer, kreeg ik een héérlijk spulletje, waardoor het allemaal een beetje onduidelijk is wat er daarna gebeurde. Mama heeft verteld dat ik een kapje op mijn mond kreeg en dat ik toen écht ben gaan slapen. Vervolgens hebben ze die filmpjes van mijn hoofd gemaakt en toen ik klaar was mocht ik lekker bij mama uitslapen. Eenmaal wakker en met wat appelsap op had ik het ook snel gezien daar in het ziekenhuis en wilde ik twee belangrijke dingen die mij beloofd waren, namelijk: ETEN én de GLIJBAAN! Mama had de auto een klein stukje van het ziekenhuis bij een speeltuintje gezet en beloofd dat we daar ná het ziekenhuis nog even heen zouden gaan. Ik wilde daar dus z.s.m. heen! Daar heb ik in een speelhuisje heerlijk een boterham gegeten en nog wat sap gedronken en hoppekee op het klimtoestel geklommen waar je kon glijden....
In de speeltuin moest ik ook even naar de bomen staren.... Ik was nog een beetje 'dronken' van het spul wat ik had gekregen, maar ik zag prachtige dingen in die bomen. Verder moest mama wel in de buurt blijven, want je wordt er wel wat wiebelig in de benen van... Eerlijk gezegd was dat hele ziekenhuisgebeuren een beetje vaag voor mij.... Toen ik thuis kwam en papa vroeg wat we hadden gedaan, was dus ook het enige wat bij mij in me opkwam: 'Tijbaan!' (= glijbaan voor intimi).
Wat zeker in elk geval even gemeld moet worden is dat ik gisteren op het potje heb geplast én gepoept (dan ben je toch best een gezonde meid, of wat dan...)! Ik weet eigenlijk nog niet of dit puur geluk was, maar het was me wel een héle happening. We hebben met z'n allen het 'resultaat' uitgezwaaid bij de wc, rozijntjes gegeten op dit feestelijk gebeuren én Oma Lies even het 'wonder' verteld. We vinden het dan ook totaal niet onsmakelijk of ongepast om jullie allemaal het resultaat te laten zien, mooi poepje toch? Vandaag was ik ook bezig, maar op weg naar het boekje voor op het potje, kon het plasje helaas niet meer wachten.... ach ja, morgen weer een dag?!
